Drapacz lekarski (Cnicus benedictus L.) – gatunek rośliny jednorocznej należący do rodziny astrowatych (Asteraceae). Występuje w krajach basenu Morza Śródziemnego. W Polsce nie spotykano drapacza na stanowisku naturalnym, drapacz rośnie wyłącznie na plantacjach zielarskich i w przydomowych ogrodach ziołowych. Od średniowiecza uprawiana jest jako lek w klasztorach oraz jako roślina ozdobna w ogrodach. Dorasta do 60 cm wysokości. Roślina jest gęsto owłosiona, łodyga jest czerwonawa, rozgałęziona, lepka na powierzchni liści. Liście są długie, kolczaste, na przemian lancetowate aż jajowate z szerokim ogonkiem skrzydlatym. Kwiaty rosną na wierzchołkach pędów, mają ładny żółty kolor i czerwono-brązowe kolce na brzegach. Kwiaty mają piętno lub słupek, wewnątrz są większe i mają pięcioramienną koronę. Drapacz kwitnie w czerwcu i lipcu. Jest hermafrodytą (posiada zarówno męskie jak i żeńskie narządy) i jest zapylana przez owady. Owocem są niełupki z puchem, mają słodki smak.